Het kinderparadijs

Herinneringen komen op de meest vreemde momenten tevoorschijn. De opslagruimte bij de afdeling Orthopedagogiek wordt door mij ieder jaar in december opgeruimd want sommige spullen liggen er al decennia, zonder te worden gebruikt. Dat komt omdat deze persoon heel moeilijk afstand kan doen van allerlei dingen, hoewel ze niet van mij zijn. Het moet rond 1988 zijn geweest dat een afdeling van ons instituut werd gesloten: de afdeling ‘Praktijk’ destijds gevestigd in de Herestraat te Groningen op de bovenverdieping van het toenmalige pand van Peek & Cloppenburg.

Nadat de verdieping haar functie verloor en de huurpenningen voor de laatste maal waren betaald, diende het dus te ontruimd worden, wat onder mijn leiding geschiedde. Het merendeel van de op het kind gerichte spullen ging in de opslag, terwijl alle testmaterialen in de testotheek werden opgenomen. Toen later, in 2008, werd besloten dat er een Ambulatorium voor Orthopedagogiek zou worden opgericht, kon een deel van de opgeslagen spullen worden hergebruikt. Andere zaken bleven achter in de opslag, die op een bepaald moment dreigde dicht te slibben. Vanaf eind 2008 is er dus jaarlijks een opruimactie gehouden, waarbij telkens een plastic tas tevoorschijn kwam, werd ingekeken en vervolgens weer werd teruggezet.

Voordat de kerstvakantie in december 2012 een aanvang nam heb ik uiteindelijk de plastic tas maar eens mee naar huis genomen. De inhoud ging de wasmachine in en na droging op de verwarming, bleek dat in de daaraan voorafgaande decennia toch het een en ander kapot te zijn gegaan, ja zelfs te zijn onthoofd. Het bleek namelijk om een aantal poppenkastpoppen te gaan, dat onder leiding van Jan Klaasen, dacht de eeuwige rust te hebben gevonden. De oplossing was weldra daar. Mijn schoonmoeder Ulla, die nog ouderwets met ‘naald en draad’ weet om te gaan, heeft de helden van de poppenkast in ere hersteld.

Mijn gedachten gingen, tijdens de hersteloperatie, terug naar meer dan ruim een halve eeuw geleden. Mijn beide zusters, Rika en Christa, hadden het geluk in het bezit te zijn van een aantal lieve poppen die ze volop van geluk voorzagen. Uiteraard gebeurde er wel eens een ongelukje met deze poppen; dan weer was er een arm afgebroken of functioneerde een oog van een pop niet meer normaal. Vreemd eigenlijk dat alle poppen in die tijd een meisje voorstelden. Ik hoor mijn moeder het nog zeggen: “wanneer je lief bent deze week, dan mag je woensdagmiddag mee naar de poppendokter.”

Alle soorten poppen in keramiek en porselein, knuffels, vooral beren, werden door de poppendokter – ja in een echte witte doktersjas gekleed – vakkundig gerepareerd. De afgebroken arm werd voorzien van nieuw elastiek en verbonden met de rest van het lichaam van de pop; voor de beren waren er nieuwe kraaltjes die de ogen voorstelden en lapjes stof waren er om de gekneusde knuffel weer van de pijn van beschadiging af te helpen. De poppendokter had spreekuur op de woensdagmiddag op de juiste plek, namelijk in het pand van het ‘Kinderparadijs’, destijds in een van de belangrijkste winkelstraten van Groningen gevestigd, aan de Oosterstraat 19. Gelijk aan de poppendokter is het Kinderparadijs ook al verleden tijd want het werd lang geleden gesloten. Wat overbleef is een foto die ooit van het jugendstilpand is genomen