Partijgeschiedenis

Al in de jaren tachtig van de vorige eeuw was er sprake van mogelijke samenwerking tussen de drie kleine christelijke partijen GPV, RPF en SGP. Bij de Europese verkiezingen in 1984 sloegen de drie partijen de handen ineen en kwamen met een gemeenschappelijke lijst uit. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1989 waren de lijsten van RPF en SGP met elkaar verbonden. Hierdoor wist de RPF een tweede zetel te bemachtigen.

Struikelblok voor verdere samenwerking tussen de drie partijen was het in jaren negentig verzwaarde standpunt van de SGP over het vrouwenkiesrecht. Vrouwen mochten niet eens meer lid worden van de partij. Daar konden GPV en RPF niet mee akkoord gaan. Een incidentje bij de Europese verkiezingen van 1994 illustreerde dat. Het RPF had een vrouwelijke kandidaat op de gemeenschappelijke lijst geplaatst, wat voor het SGP onaanvaardbaar was. De vrouwelijke kandidaat trok zich toen terug.

Een struikelblok voor samenwerking tussen RPF en GPV was aanvankelijk het vraagstuk of niet-vrijgemaakten tot het GPV konden toetreden. Deze vraag werd in 1993 door de partij bevestigend beantwoord, waardoor het bestaansrecht van de RPF, een partij voor de niet-vrijgemaakten, verdween.

Een confederatie tussen RPF en GPV bleef echter achterwege. Het GPV, net bekomen van de discussie over toelating van de niet-vrijgemaakten, voelde weinig voor een nieuwe interne discussie. Ook toen het RPF in 1994 in aantal Kamerzetels het GPV overtrof, bleef het GPV een afwerende houding aannemen. Immers, de RPF zat dan bij mogelijke samenwerkingsbesprekingen in een comfortabeler positie.

Pas eind jaren negentig kwamen de besprekingen opnieuw op gang. Op 22 januari 2000 besloten de partijnen verder te gaan onder de naam ChristenUnie.

Vanaf 2003 wist de ChristenUnie zich onder leiding van de nieuwe partijleider André Rouvoet steeds beter te profileren. In 2006 verdubbelde de partij haar zetelaantal naar zes, wat beloond werd met deelname aan de onderhandelingen over de nieuw te vormen regering. In het kabinet-Balkenende IV, dat bestond uit CDA, PvdA en ChristenUnie, werd Rouvoet vice-premier.

In het formatieproces van zomer en najaar 2010 kwam de ChristenUnie nauwelijks aan bod. Met het aantreden van het kabinet-Rutte I in oktober van dat jaar werd duidelijk dat de partij weer deel gaat uitmaken van de oppositie.