Minimally invasive total mesorectal excision
Minimaal invasieve totale mesorectale excisie
De behandeling van endeldarmkanker bestaat, naast (chemo)radiotherapie uit de chirurgische verwijdering van de tumor, inclusief het omliggende vetweefsel en de daarin liggende lymfeklieren: totaal mesorectale excisie (TME). De afgelopen twintig jaar is de chirurgische verwijdering van de tumor sterk veranderd: Initieel was open buik chirurgie noodzakelijk, maar later werd camera-gestuurd opereren (laparoscopische TME) de standaard. Vervolgens was het mogelijk om robot-geassisteerd (robot-geassisteerde TME), of via de anus de tumor te verwijderen: transanale TME (TaTME).
Dit proefschrift van Thijs Burghgraef vergelijkt de uitkomsten van deze drie minimaal invasieve technieken: laparoscopische TME (L-TME), robot-geassisteerde TME (R-TME) en transanale TME (TaTME). De introductieperiode (leercurve) lijkt bij R-TME niet geassocieerd te zijn met meer complicaties of slechtere overlevingsuitkomsten. In het verleden werden er echter wel meer complicaties en vaker terugkeer van de tumor gezien in studies naar L-TME en TaTME tijdens de leercurve. Mogelijk komt dit door voordelen van R-TME, of omdat L-TME en TaTME niet lijken op hun voorgangers qua operatieve techniek, terwijl R-TME niet wezenlijk verschilt ten opzichte van de eerdere techniek.
Na de leercurve zijn de uitkomsten qua complicaties en overleving gelijkwaardig. Wel is L-TME geassocieerd met meer stoma’s, en wordt er vaker een peri-procedurele verandering van het operatieve plan gezien in lage endeldarmtumoren. Mogelijk zijn TaTME en R-TME dus beter toegerust voor technisch lastige te verwijderen tumoren dichtbij de anus. Vervolgonderzoek moet wel uitwijzen of minder stoma’s in de TaTME en R-TME groep dan ook lijdt tot betere kwaliteit van leven, en of de additionele kosten van deze technieken opwegen tegen de baten.