Patient-ventilator interaction in mechanically ventilated children

Interactie tussen patiënt en beademingsapparaat bij mechanisch beademde kinderen

Kunstmatige beademing is een levensreddende interventie in kritieke medische situaties en is essentieel in de behandeling van ernstig zieke kinderen. Het doel van kunstmatige beademing is het bewerkstelligen van een adequate gaswisseling en het voorkomen van overmatige belasting van de ademhalingsspieren. Bij voorkeur blijft een kunstmatig beademde patiënt spontaan ademhalen. Dit vereist een optimale gesynchroniseerde interactie tussen de behoefte van de patiënt en de geleverde ondersteuning van de beademingsmachine. Wanneer de vraag van de patiënt en de geleverde ondersteuning van de beademingsmachine niet correct op elkaar afgestemd zijn, ontstaat patiënt-ventilator asynchronie (PVA).

De studies in dit proefschrift van Robert Blokpoel zijn uitgevoerd om een duidelijker beeld te krijgen over het optreden van en welke klinische gevolgen patiënt-ventilator asynchronie heeft bij kinderen die kunstmatig beademd worden. Tot nu toe worden op volwassen gebaseerde definities gebruikt om patiënt-ventilator asychronie bij kinderen te karakteriseren. De vraag is of deze volwassen definities op kinderen toepasbaar zijn, gezien de verschillen in ontwikkeling. Bijvoorbeeld, terwijl bij volwassenen patiënt-ventilator asynchronie wordt geassocieerd met een verlengde duur van kunstmatige beademing, een langer verblijf op de intensive care en een verhoogde sterfte, konden wij dit bij kinderen niet bevestigen. In tegenstelling, bij kunstmatig beademde kinderen vonden wij een omgekeerde relatie tussen het niveau van patiënt-ventilator asynchronie en beademingsduur.

Proefschrift: https://hdl.handle.net/11370/56220ba0-cf22-4d46-83e4-a5335ff08781