Operationalizing the social in infectious diseases
Het verminderen van sociale kwetsbaarheid bij infectieziekten
Sociale, politieke en economische factoren bepalen welke mensen ‘kwetsbaar’ zijn tijdens de uitbraak van een infectieziekte. Jacob Osborne onderzocht dat proces, maar ook de wijze waarop gemeenschappen en onderzoekers samen ongelijkheden kunnen aanpakken. Dat gebeurt aan de hand van studies in verschillende Europese landen, waaronder onderzoek naar COVID-19, hiv en kindervaccinatie in Oekraïne. Het proefschrift laat zien dat kwetsbaarheid geen vaste eigenschap is, maar een dynamisch ontwikkeling, die wordt gevormd door geschiedenis, beleid en machtsverhoudingen.
Gemeenschappen zijn geen stabiele groepen, maar veranderlijke netwerken die zich steeds opnieuw vormen in reactie op crises. Door te bestuderen hoe gemeenschappen zich verhouden tot gezondheidssystemen, en hoe deze systemen met hen omgaan, laat dit onderzoek zien dat de sociale wetenschappen een cruciale rol spelen bij het ontwikkelen van effectieve en rechtvaardige gezondheidsinterventies. Gebaseerd op inzichten uit de medische antropologie, sociologie en publieke gezondheidswetenschappen presenteert Osborne een kader voor ‘gemeenschapsbetrokkenheid toegespitst op kwetsbaarheid’, waarin samenwerking, vertrouwen en participatie centraal staan.
De studies laten zien dat het begrijpen van dagelijkse ervaringen van mensen via kwalitatief en etnografisch onderzoek verborgen barrières aan het licht brengt en zorgt voor interventies die beter aansluiten op de lokale praktijk. Uiteindelijk roept dit onderzoek sociale wetenschappers, beleidsmakers en gemeenschappen op om samen te werken aan de bestrijding van infectieziekten – niet alleen als medische problemen, maar als wezenlijk sociale uitdagingen. Door ‘het sociale’ (als in de titel van het proefschrift) concreet toepasbaar te maken, opent dit onderzoek nieuwe perspectieven voor een inclusievere, veerkrachtigere en effectievere publieke gezondheidszorg.