Navigating new waters in proximal humerus fractures
Navigeren in nieuwe wateren bij proximale humerusfracturen
Een van de grootste uitdagingen bij schouderbreuken is dat artsen vaak niet dezelfde beoordeling maken: chirurgen zien en interpreteren breukpatronen verschillend. Dit leidt tot verschillen in behandeling en mogelijk slechtere uitkomsten voor patiënten. Om dit probleem aan te pakken, zijn er nieuwe benaderingen onderzocht met behulp van innovatieve technieken zoals 3D-geprinte modellen en convolutionele neurale netwerken (een vorm van kunstmatige intelligentie die patronen in beelden kan herkennen).
In dit onderzoek van Reinier Spek is aangetoond dat 3D-geprinte modellen de overeenstemming tussen artsen niet verbeteren en daarom niet aanbevolen worden voor gebruik in de klinische praktijk. Het AI-algoritme kon breuken betrouwbaar herkennen, maar schoot tekort bij complexere diagnostiek, zoals het indelen van breuken in bepaalde subtypes of het opsporen van kenmerken die aangeven of een operatie nodig is. Daarnaast is aangetoond dat behandeling met een sling de stand van een breuk niet verbetert bij patiënten die niet geopereerd worden en dat een zeldzaam type schouderbreuk (tuberculum minus breuk) over het algemeen goed geneest. Tot slot is aangetoond dat pre-operatieve virtuele planningssoftware een waardevol hulpmiddel kan zijn om de botdelen beter te positioneren bij patiënten die een operatie met plaat en schroeven krijgen.