Glucose (monitoring): from bench to real world experiences

Glucose (monitoring): van bench tot real-world ervaringen

Bij mensen met diabetes mellitus (DM) kan het lichaam niet zelf de bloedglucosewaarde automatisch op de juiste waarde houden door óf een defect in de insuline-aanmaak (type 1 DM) óf doordat het lichaam te weinig insuline aanmaakt of ongevoelig is voor insuline (type 2 DM). Iedere dag (en nacht) zijn er belangrijke zaken rondom diabetes waar aandacht aan zal moeten worden besteed, zoals (gezond) eten, genoeg bewegen, medicijnen innemen, meten van de bloedglucosewaarden en het toedienen van juiste hoeveelheid insuline. Dit alles om hoge en lage bloedglucosewaarden te voorkomen en de kans op complicaties op korte en langere termijn zo klein mogelijk te maken. Tot voor kort vonden bloedglucosebepalingen plaats met behulp van de glucosemeter en een vingerprik. Daarnaast wordt bij mensen met DM het HbA1c-gehalte in het bloed bepaald. Het HbA1c weerspiegelt het gemiddelde glucosegehalte in de voorafgaande 2-3 maanden en is hiermee een maat voor de bloedglucoseregulatie op de middellange termijn. Het meten van glucoseconcentraties kan tegenwoordig ook met glucosemonitorsystemen. Bij deze meting wordt net onder de huid de glucoseconcentratie gemeten met behulp van een glucosesensor.

Uit het proefschrift van Fokkert komt naar voren dat bij gebruik van de FreeStyle Libre Flash glucosemonitorsysteem (FSL-FGM) in het dagelijks leven men er rekening mee moet houden dat de meetwaarden in het lagere gebied waarschijnlijk lager zijn dan de werkelijke glucosewaarde. Verder blijven na inname van een maaltijd de glucosewaarden, gemeten door de FSL-FGM, achter bij de in bloed gemeten waarden. Hierdoor bestaat het risico op een onderschatting van het effect van een maaltijd op de glucoserespons. Het gebruik van FSL-FGM bij mensen met DM (na 1 jaar) resulteerde in een verbeterd welzijn en verminderde ziektelast, evenals een verbetering van de bloedglucoseregulatie, vooral bij die gebruikers met aanvankelijk de slechtste bloedglucoseregulatie. Vanuit gebruikersperspectief was ook de gunstige invloed op de frequentie en de ernst van hypoglykemieën van groot belang.

Ook blijkt dat de glucosebepaling kan worden verricht met behulp van de Greiner FC-Mix-bloedafnamebuis in plaats van de standaard NaF-EDTA of NaF-oxalate bloedafnamebuis om bij de diagnosestelling van diabetes (gravidarum) tot een glucosebepaling te komen met de kleinste meetonzekerheid. Daarnaast kwam naar voren dat bij een aanzienlijk percentage van personen de HbA1c-waarden, gerapporteerd door henzelf, niet nauwkeurig genoeg zijn om bruikbaar te zijn in onderzoek. Ook moeten glucosemonitorsystemen worden gecontroleerd met een bloedglucosemeter als de verwachting of gelijktijdig aanwezige lichamelijke klachten niet overeenkomen met de glucosesensormetingen. Zeker bij metingen die onnauwkeurig kunnen zijn, zoals tijdens (intensieve) inspanning.

CV Marion Fokkert

Marion Fokkert (1968) studeerde Klinische Chemie aan het Hoger Laboratorium Onderwijs te Deventer. Daarna was zij werkzaam als klinisch chemisch analist en onderzoeker in de ziekenhuizen te Kampen en Zwolle. Haar promotieonderzoek vond plaats bij Isala Zwolle, bij de stichting onderzoekscentrum chronische ziekte. Momenteel is zij werkzaam als leidinggevende / onderzoeker bij het Klinisch Chemisch Laboratorium van Isala. De titel van haar proefschrift luidt: Glucose (monitoring): from bench to real world experiences.

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/6b3545e5-43be-4239-989c-e4421e13864b