Tuinarchitect L. P. Roodbaard (1782-1851) en de landschapsstijl
| Promotie: | Mw. R.L. (Rita) Radetzky |
| Wanneer: | 04 maart 2021 |
| Aanvang: | 12:45 |
| Promotors: | prof. dr. ir. M. (Theo) Spek, prof. dr. Y.B. (Yme) Kuiper |
| Waar: | Academiegebouw RUG |
| Faculteit: | Letteren |
Eigen stijl legde landschapsarchitect Roodbaard geen windeieren
De tuinarchitect Lucas Pieters Roodbaard (Rolde, 1782 – Leeuwarden, 1851) heeft als vertegenwoordiger van de landschapsstijl een belangrijke bijdrage geleverd aan de tuinkunst in Nederland. Hij had vrijwel het monopolie op de aanleg van tuinen en parken voor de elite en de gemeentelijke overheid in Friesland, Groningen en Drenthe tussen 1819 en 1851. Rita Radetzky heeft onderzoek gedaan naar Roodbaard. Ze beschrijft zijn levensloop, plaatst hem in de context van de tuinarchitectuur in Noordwest-Europa en verklaart zijn succes.
Radetzky heeft met haar onderzoek het eerste proefschrift geschreven over een negentiende-eeuwse tuinarchitect in de landschapsstijl in Nederland, waarmee ze een lacune in de kennis over deze stijl opvult. Ze weet aan het licht te brengen waaróm Roodbaard vrijwel een monopoliepositie had bij de aanleg van tuinen van de elite en van openbare parken. De landschapsstijl verspreidde zich rond 1750 vanuit Engeland naar het continent. Om Roodbaard in een breder kader van de tuinarchitectuur in Noordwest-Europa te kunnen plaatsen, heeft Radetzky ook het werk van andere belangrijke tuinontwerpers in Engeland, Duitsland en Nederland bestudeerd.
Radetzky behandelt ook Roodbaards levensloop en oeuvre, tekenstijl en beïnvloeding door vakgenoten. Oorspronkelijk was hij hovenier, vervolgens kort portretschilder en vanaf 1819 architect van buitenplaatsen. In zijn werk is de invloed vooral van het modellenboek van vakgenoot Gijsbert van Laar en via hem van Duitse tuinarchitecten en theoretici te bespeuren. Roodbaard wist een eigen stijl te ontwikkelen waarin zijn beeldend vermogen als tekenaar en schilder een grote rol speelde. Hoewel Roodbaard geen opvolgers heeft opgeleid, vond zijn werk navolging en waardering. Dat laatste is bijvoorbeeld vastgelegd in egodocumenten en reisbeschrijvingen van tijdgenoten, maar het meest opvallende is de waardering van de bekende tuinarchitect Leonard Springer.