Charting physical activity in critically ill burn patients
In kaart brengen van fysieke activiteit bij ernstig zieke brandwondenpatiënten
Op de intensive care (IC) liggen patiënten vaak langdurig op bed. Dit vergroot het risico op complicaties zoals spierzwakte, verwardheid (delier) en een vertraagd herstel. Vroege mobilisatie, het in een vroeg stadium activeren van patiënten, kan complicaties verminderen en het herstel ondersteunen. Maar in de praktijk blijkt dat niet eenvoudig, zeker niet bij IC patiënten met brandwonden. Vroege mobilisatie van deze patiënten kent namelijk unieke uitdagingen door hun zeer verhoogde stofwisseling, essentiële, maar pijnlijke verbandwissels en huidtransplantaties. Tegelijk is er weinig onderzoek gedaan naar hoe vroege mobilisatie voor deze patiënten het beste vorm kan krijgen.
Daarom is onderzocht welke factoren vroege mobilisatie beïnvloeden, hoe zorgverleners daarmee omgaan en hoe actief patiënten daadwerkelijk zijn. De resultaten laten zien dat naast de bekende obstakels binnen de IC-zorg, zoals sedatie en instabiliteit, bij patiënten met brandwonden ook pijn en de kwetsbaarheid van de huid een belangrijke rol spelen. Verder verschillen zorgverleners van mening over wanneer je moet starten met vroege mobilisatie en welke activiteiten wanneer veilig zijn.
Het gemeten beweeggedrag van IC patiënten met brandwonden laat grote variaties zien. Vooral het aantal houdingswisselingen – bijvoorbeeld van liggen naar zitten – varieert per patiënt. Operaties hebben daarnaast merkbare invloed op de activiteit van deze patiënten.
De belangrijkste conclusie van dit promotieonderzoek van Yvonne Dikkema is dat vroege mobilisatie geen vaste route kent. Het vraagt om dagelijkse, interdisciplinaire afstemming, passend bij wat de patiënt op dat moment aankan (belastbaarheid). Omdat betrouwbare methoden om de belastbaarheid te meten nog ontbreken, is zorgvuldige samenwerking binnen het behandelteam essentieel.