Dr. Marijke Meijer Drees over Hans Croiset: Ik, Vondel

Ik, Vondel. Aantekeningen uit de laatste jaren van mijn leven is het vierde boek van Hans Croiset (1935). We zullen het bespreken vanuit drie perspectieven en daaruit voortkomende vragen. Parallel met zijn nog altijd werkzame leven in het theater ontpopt Croiset zich in dit boek als de schrijver maar ook als de rasacteur die de hoogbejaarde dichter Vondel welsprekend ten tonele voert en zo zijn publiek bespeelt. Hij weet Vondels geheimen, twijfels en passies, en niet te vergeten de ongemakken van zijn ouderdom, overtuigend herkenbaar en invoelbaar te maken. Hoe heeft hij dit voor elkaar gekregen? Tegelijkertijd is Croiset de behendige regisseur van een geraffineerd spel met fictie en factie. Via Vondel brengt hij ook diens werkelijkheid tot leven: het verleden van ‘de Gouden Eeuw’. Wat voor beeld van dit verleden krijgen wij voorgespiegeld? Startpunt van het spel van Croiset met fictie en factie zijn de verschillende genre-aanduidingen die het boek meekrijgt: ‘Roman’, meldt het titelblad, ‘de autobiografie van de oude Joost van den Vondel zélf’, valt achterop te lezen, ‘een fictieve autobiografie’ zegt het afsluitende dankwoord. Waar valt Ik, Vondel vanuit het genreperspectief te plaatsen in de Europese literatuurgeschiedenis?