Juni 2022: Kwetsbaarheid

Huisdichter Laura van Meijeren deed de afgelopen maanden een oproep aan studenten, oud-studenten en medewerkers van de RUG om haar zinnen en poëtische vondsten te sturen. Uit al het materiaal wat ze binnen kreeg stelde ze het gedicht 'Kwetsbaarheid' samen. Een gevoelig en emotioneel gedicht. Laura: "Ik ben erg verrast door het resultaat, het was superleuk om te doen".

'Al mijn dank gaat uit naar de studenten, oud-studenten en medewerkers van de RUG die poëtische zinnen aanleverden voor dit gedicht over kwetsbaarheid'.

Er is geen weg meer terug, je armen
om mijn schouders doen een oerinstinct
ontwaken, iets in mij bevriest, schreeuwt
dat ik het op een lopen zetten moet

ik vermijd het liefst elke vorm van
oogcontact, want wat zijn ogen anders
dan de etalages van een ziel, ramen om door
naar binnen te staren en wat schuilt daar in de
luwte, wachtend om ontmaskerd te worden?

ik heb de dingen het liefst zorgvuldig ingekapseld,
terwijl jij meteen begint om muren neer te halen,
je bulldozert er al overheen voordat ik kan
protesteren en kijkt, ziet wat er door de jaren
heen achter verborgen is geraakt

op dit moment weet ik zeker dat schaamte
als een splinter is, te klein is om eruit te peuteren
en toch altijd irritant aanwezig, ik voel mijn
tranen branden in mijn ogen, ik laat ze niet

naar buiten, nog niet, want dat vuur bewaar
ik voor jou, de splinter blijft daar eeuwig zitten,
kwetsbaarheid is als een waas van naaktheid die
over iedereen heen ligt en geloof je me als ik je zeg
dat ik niet langer in sluitingstijd wil verkeren?

dus ontleed me maar, stroop mijn huid af
als dat van een dier, ik wil open, openheid,
openbaar, open loop ik over en uiteindelijk
sluitend wil ik terugkeren, totdat je al mijn
luchtkastelen hebt afgebroken