Een beetje populisme is zo slecht nog niet

Tijdens haar jeugd in Luxemburg verwonderde Léonie de Jonge zich over de opkomst van het populisme in Nederland. In haar proefschrift onderzocht ze niet alleen verklaringen voor deze opmars, maar ook waarom rechts-populistische partijen in haar geboorteland juist geen voet aan de grond krijgen.

Tekst: Bert Platzer / Foto: Reyer Boxem

Voorafgaand aan de Amerikaanse verkiezingen had politicologe Léonie de Jonge al dagen buikpijn en de nacht ervoor, kwam daar nog een nachtmerrie bovenop. In haar droom werd ze geconfronteerd met in meerdere opzichten het ergste scenario: voor een volle collegezaal moest ze uitleggen hoe het kon dat Trump de verkiezingen wéér had gewonnen. 'Ik ben politicoloog, heb jaren politieke partijen onderzocht, vooral rechts-populistische, en ik moest aan mijn studenten uitleggen dat ik het gewoon niet kon uitleggen', vertelt De Jonge lachend. Gelukkig zijn de meeste dromen bedrog. Trump won niet en De Jonge kan wel degelijk verklaren waarom evengoed historisch veel mensen op hem stemden – waarover straks meer.

Dunne ideologie

Want wie het over rechts-populisme heeft, doet er goed aan eerst een aantal zaken te onderscheiden, blijkt als De Jonge om een definitie van populisme wordt gevraagd. 'Populisten schetsen een tweedeling van de maatschappij, tussen het gewone volk en de boze en corrupte elite. De wil van het gewone volk is voor hen allesbepalend.'

Dat klinkt best democratisch en dat kan kloppen, zegt De Jonge: 'Populisme is in principe gewoon onderdeel van de democratie. Het bestaat ook niet alleen aan de extremen van het politieke spectrum. In Italië bijvoorbeeld is het onduidelijk of de Vijfsterrenbeweging nou links of rechts is. Populisme is een dunne ideologie die geen volledige antwoorden biedt op maatschappelijke problemen. Nationalisme en socialisme kunnen dat wel. Daarom koppelt populisme zich meestal aan die grotere ideologieën.' En daar wordt het gevaarlijk voor de democratie, want rechts-populisten blinken niet uit in pluralisme: hun definitie van het gewone volk beperkt zich doorgaans tot één bevolkingsgroep, wat tot uitsluiting van minderheden kan leiden.

Tolerant Nederland

De Jonge is geboren en getogen in Luxemburg en woont na omzwervingen in de VS en Engeland pas één jaar in Nederland – sinds haar aanstelling als universitair docent aan de RUG. Nederland kende ze alleen uit de media en van bezoekjes aan haar familie. 'Mijn ouders komen uit Nederland en thuis keken we ook naar de Nederlandse tv. Ik had altijd het beeld van het tolerante Nederland in mijn hoofd. Luxemburg leek me conservatiever. Nederland leek lang immuun voor rechtspopulisme, maar in het begin van de jaren 2000 sloeg dat helemaal om. Dat vond ik enorm fascinerend, hoe dat kon in een land dat zo open, tolerant en liberaal oogt.'

En dus onderzocht ze in haar proefschrift de succes- en faalfactoren van rechts-populistische partijen in de Benelux. Want tussen Luxemburg en Nederland ligt een ander, in dit opzicht merkwaardig land: België. In het arme Wallonië krijgen rechts-populisten geen voet aan de grond, terwijl daar gezien de economische omstandigheden alle reden toe lijkt. Het rijke Vlaanderen kent juist een traditie van rechts-populisten.

Voor ze in 2015 in Cambridge aan haar promotie-onderzoek begon, moest ze haar promotors wel overtuigen. 'Zij dachten dat de tijden van het rechtspopulisme wel voorbij waren en vonden dat ik eigenlijk moest kijken naar links-populisme, dat na de economische crisis in Spanje en Griekenland in opkomst was. Maar ineens kwamen de Brexit en Trump en werd mijn onderzoeksthema weer superactueel.'

Charisma

De opkomst van het rechts-populisme in Nederland vanaf 2000 is synoniem met die van Pim Fortuyn. 'Fortuyn was veel charismatischer dan Tweede Kamerlid Hans Janmaat, die in de jaren tachtig en negentig met de extreemrechtse Centrumpartij en Centrum Democraten nooit echt een voet aan de grond kreeg, zegt De Jonge. 'Dat charisma is al een groot deel van de verklaring voor het succes van Fortuyn. Voor rechts-populisme moet er een voedingsbodem zijn, een soort ongenoegen in de maatschappij. Dat potentieel is er eigenlijk altijd wel, in iedere maatschappij. Maar dan moet er ook het politieke aanbod zijn, een charismatische leider die daarmee iets kan.'

Toch is er meer nodig dan vraag en aanbod, concludeert De Jonge in haar proefschrift: 'Ook de gevestigde partijen en de media zijn hoofdrolspelers. We zien gevestigde politieke partijen als slachtoffers van populisme, maar ze spelen juist een grote rol in de opkomst ervan. VVD'er Frits Bolkestein was in de jaren negentig een wegbereider voor Fortuyn. Ook andere gevestigde partijen speelden steeds meer in op thema's als migratie. Daardoor werd dat thema steeds gepolitiseerder, waardoor rechts-populisme een kans kreeg. In de media was er opeens ook veel aandacht voor dit soort thema's en stromingen. Net als de media zijn gevestigde partijen een soort poortwachters die bepalen wie de electorale arena binnen mag.'

Minder gepolitiseerd

Minstens zo interessant aan het onderzoek van De Jonge zijn de non-casussen: waarom bleef in Luxemburg en Wallonië de opkomst van een rechts-populistische partij vooralsnog achterwege? 'In Wallonië spelen de gevestigde partijen niet in op rechts-populistische thema's als migratie', zegt De Jonge. 'Centrum-links speelt nog altijd vooral in op economische kwesties en is niet naar het midden opgeschoven. En centrum-rechts probeert niet de rechts-populistische stellingen te kopiëren. Daardoor zijn thema's als migratie gewoon minder gepolitiseerd. Zolang gevestigde politieke partijen en media populistische partijen buiten spel blijven zetten, is het moeilijk voor dit soort partijen voet aan de grond te krijgen. Maar geen land is immuun voor rechts-populisme.'

En De Jonges eigen, conservatieve Luxemburg? 'De situatie in Luxemburg lijkt erg op die in Nederland twintig jaar geleden. Luxemburg heeft een soort paars kabinet, waarin kwesties zoals het homohuwelijk behandeld worden. Dus het kan best dat Luxemburg gewoon twintig jaar achterloopt en het rechts-populisme nog komt.'

Pro-life missie

Terug naar Amerika. Toen De Jonge met een basketbalbeurs – ze speelde zelfs in het Luxemburgse nationale team – naar Iowa en North Dakota vertrok om te studeren, ondervond ze hoe complex stemgedrag is. 'Ik kon me vooraf niet voorstellen waarom de Republikeinen zoveel macht hebben. Maar in North-Dakota heb ik vrienden die heel christelijk zijn opgevoed en voor wie de pro life-missie echt doorslaggevend is voor hun kiesgedrag. Ze kunnen gewoon niet op een kandidaat stemmen die abortus zou legaliseren. Bovendien is de keuze beperkt tot twee partijen, waardoor heel veel mensen echt tegen de andere partij of kandidaat stemmen.'

Over de invloed van vier jaar Trump op de rest van de wereld is De Jonge voorzichtig. 'De bestorming van het Capitool was niet een sein om in Nederland te gaan rellen. Zo een-op-een is het niet. Maar sinds de verkiezing van Donald Trump is het rechts-populisme geen randverschijnsel meer. Trump heeft het radicaal-rechtse gedachtegoed naar de mainstream gebracht en bijgedragen aan de popularisering van een aantal samenzweringstheorieën, ook in Europa.'

Luidruchtige minderheid

Met de Tweede Kamer-verkiezingen in het vooruitzicht – dit interview vond plaats in februari – zou je als niet-populist nog nachtmerries kunnen krijgen van Baudet of Wilders als premier, zeker gezien de coronacrisis die vast een goede voedingsbodem voor rechts-populisten is. 'We zitten nog midden in de coronacrisis, het is te vroeg om daarover iets te zeggen', zegt De Jonge. 'Echt fundamentele effecten zien we in Europa nog niet. In Nederland haalt Wilders voordeel uit de crisis, terwijl Baudet juist minder succes heeft. Een eenduidig antwoord is er dus nog niet.'

Om met een positieve noot af te sluiten benadrukt De Jonge graag dat rechts-populisme in Nederland nog altijd een randverschijnsel is. 'Populisten doen vaak geloven dat ze het geluid van een stille meerderheid vertegenwoordigen, maar als je beter kijkt, blijkt het gewoon een heel luidruchtige minderheid. En populisme kan wel meer burgers bij het politieke proces betrekken en het is nooit slecht dat de gevestigde partijen op de vingers wordt gekeken, dus in kleine doseringen is populisme niet eens zo slecht.'

CV

Léonie de Jonge (Luxemburg, 1990) studeerde politicologie aan de universiteiten van Iowa en North Dakota, en promoveerde in 2019 aan de University of Cambridge. Sinds vorig jaar is ze universitair docent Politiek en Maatschappij aan de RUG. In juni verschijnt haar tot boek bewerkte proefschrift: The Success and Failure of Right-wing Populist Parties in the Benelux Countries.

Bron: Broerstraat 5