«Senza sapere perché»

Het innerlijke leven in de novelle van Tozzi en Pirandello

Alessandro de Laurentiis onderzocht voor zijn promotie de representatiemechanismen van het innerlijke leven van de personages en de heropleving van tragedie in de novelle van Tozzi en Pirandello, twee grondleggers van de moderne Italiaanse literatuur. 

Het eerste hoofdstuk begint met een vergelijking tussen de traditie van romanstudies en van de novelle. Het vermogen van dit genre om het innerlijk leven van de personages uit te beelden, wordt vaak onderschat. Dit vermogen kan beter worden wanneer men zich richt op de bijzondere, coöperatieve weergave van het innerlijk leven, die kenmerkend is voor novellen en korte verhalen.

Uitgaande van deze premissen maakt De Laurentiis in het tweede hoofdstuk gebruik van de theorieën van Jameson, Orlando en Levine om aan te tonen dat literaire vormen niet neutraal zijn, maar een inhoud bevatten die interageert met de oppervlakkige inhoud van literaire werken.

In het derde hoofdstuk vat dit proefschrift samen wat de interpretaties van psychologische en psychiatrische verhandelingen door Tozzi en Pirandello zijn en wat hun houding is ten opzichte van modernistische intellectuelen en schrijvers. Dezen worden weliswaar aangetrokken door nieuwe wetenschappelijke disciplines, maar staan toch wantrouwend ​​tegenover het positivistische paradigma dat wordt toegepast op de verklaring van menselijk gedrag. Deze weigering van het positivistische paradigma, waartegen een tragisch paradigma zich verzet, wordt vastgesteld in de analyse van de teksten.

Tozzi's novelle legt de nadruk op psychologisch demonisme en het vertroebelende gebruik van verteltechnieken die het innerlijke leven beschrijven. Op basis van soortgelijke filosofische inzichten parodieert Pirandello in zijn novelle de klinische casestudy en gebruikt hij de vertelde monoloog op sadistische wijze ten opzichte van de personages.

Proefschrift: https://hdl.handle.net/11370/a53539ce-a08a-4ee8-aefb-1649a6b4b124