Mei 2021

Sprookje

we waren geen
schroef en aandrijving, maar botten en bloed

Zlatán de chihuahua wandelt los door een betongrijs en waterloos aquarium

Forse Portugese oorlogsschepen drijven als smogwolken voorbij

Zlatán slaat links af

aan flikkerende zilverberken

hangen slangen doelloos en beduusd

Zlatán slaat rechts af

richtingwijzers kijken versuft naar de snelweg toe
die afslaat en verslijt
een 6 kilometer lang uitgespreid tapijt

voor Zlatán geen delen of gehelen, slechts wat speelt en wat niet speelt

Wat speelt is

De stalactiet die drupt op het eekhoorntjesbrood

Zlatán stopt in zijn passen

Een lied van een rouwende merel klinkt als een wegstervende sirene

Zlatán kwispelt in het middaglicht
waarin speelse vuurvliegjes stoutmoedig dansen
als de schijnpuntjes die de discobal reflecteert

Wat ontregeld raakt is net zo goed ontwricht
we werden geen raket hiervandaan maar een mager geraamte met een te grote kop
ons gezicht een -uit zicht geraakt- vergezicht achter een vergeten inzicht:
“moest het zo overhaast? Moest het overhaast? Moest het z…”
we stopten met ratelen, met draaien en gingen na een mislukte pirouette languit