Making Jews Dutch

Integratiebeleid negentiende-eeuwse joden werkte soms averechts

Het actieve integratiebeleid ten aanzien van joden in de negentiende eeuw had soms een effect dat het tegenovergestelde was van het beoogde effect. Het leidde soms tot radicalisering en het vasthouden van het ‘eigene’. Dat blijkt uit het promotieonderzoek van Tsila Rädecker. Daarnaast toont Rädecker aan dat veranderende ideeën over wat religie is niet ten grondslag liggen aan (joods) religieuze verandering en de joodse plek in de Nederlandse samenleving. Definitiekwesties, zoals wie een jood is en wat joods is, waren debet aan strijd binnen de joodse gemeenschap. Juridische gelijkheid voor joden leidde tot een versplintering binnen de joodse gemeenschap en de creatie van verschillende joodse identiteiten. 

De transformatie van de Nederlandse Ashkenazische joden na het emancipatiedecreet van 1796 was niet het gevolg van een proces van secularisatie waarin joden minder religieus werden, maar het gevolg van de herstructurering tussen de seculiere en religieuze velden. Veranderende ideeën hierover creëerden een grijs gebied waarin wat religieus was en wat niet opnieuw bepaald werd. Deze veranderingen karakteriseerden de overgang van de joodse gemeenschap naar een religieuze minderheid en lag ten grondslag aan de vorming van nieuwe joodse identiteiten. Tsila Shelly Rädecker onderzocht de verschillende joodse reacties op culturele verandering in een seculariserende omgeving. Daarnaast identificeert ze in haar proefschrift joodse gedragsrepertoires en geeft ze een verklaring voor religieuze verandering.

Tsila Rädecker studeerde Geschiedenis. Ze verrichtte haar onderzoek bij het Centre for Religious Studies (CRS), Faculteit Godgeleerdheid en Godsdienstwetenschap.

Zie ook het nieuwsbericht Making Jews Dutch

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/7c01a548-2e1c-40bb-a253-b5e9be933e2d