HIV infection and treatment: beyond viral control

Hiv-infecties en de behandeling daarvan

In zijn proefschrift over hiv-infecties en de behandeling ervan beschrijft Herman Sprenger een onderzoek naar het effect van een combinatietherapie in één tablet bij hiv-patiënten. Daarnaast beschrijft hij hoe bij hiv-patiënten de kans op hart- en vaatziekten mogelijk voorspeld kan worden. De resultaten leiden niet direct tot nieuwe behandelmethoden, maar geven wel meer inzicht in het effect van hiv op het lichaam en zijn aanleiding voor verder onderzoek.

Het humaan immunodeficiëntie virus, beter bekend als hiv, kan uiteindelijk leiden tot aids. Sinds daar in 1996 een goede combinatietherapie voor is ontwikkeld met drie hivremmers uit verschillende klassen van antivirale middelen, is de levensverwachting voor deze ziekte drastisch verbeterd. Deze therapie, die levenslang moet worden gegeven, had aanvankelijk echter veel bijwerkingen en er moesten veel tabletten geslikt worden. Sprenger onderzocht daarom het effect van drie remmers uit één klasse in één tablet. Het combinatietablet is niet voldoende sterk om de hiv-infectie vanaf het begin mee te behandelen, maar bleek als onderhoudsbehandeling wel effectief. Patiënten waren er ook tevreden over, ervoeren minder bijwerkingen en vonden het fijn dat ze minder tabletten hoeven te slikken. Inmiddels zijn er echter alweer betere combinatietherapieën ontwikkeld, waardoor deze onderzochte therapie nog maar weinig zal worden toegepast.

Ondanks betere therapieën is de levensverwachting van hiv-patiënten nog altijd lager dan de gemiddelde levensverwachting. Dit komt onder meer door een toegenomen kans op hart- en vaatziekten. Sprenger toont aan dat hiv-patiënten gemiddeld een hogere lichtweerkaatsing van de huid hebben dan leeftijdsgenoten en dat die weerkaatsing, net als o.a. bij patiënten met suikerziekte, de kans op hart- en vaatziekten na vijf jaar kan voorspellen. Tot slot onderzocht Sprenger de invloed van behandeling van de hiv-infectie op de bloedstolling. De kans op trombose bij patiënten met hiv is ook toegenomen. Na behandeling van hiv daalt de stollingsactiviteit van het bloed wel, maar na een jaar is de stollingsactiviteit nog steeds niet volledig genormaliseerd.

Herman Sprenger (1949) studeerde geneeskunde aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zijn onderzoek voerde hij uit bij de afdeling Interne geneeskunde van het UMCG. Sprenger heeft gewerkt als internist-infectioloog staflid bij interne geneeskunde en is inmiddels gepensioneerd. 

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/5bc4dd17-a852-4c7c-833b-89e80c80ffe0