Organisatie leidt soms tot frictie – deze les leert de parlementaire democratie regelmatig. Aan de ene kant moet een fractie in het parlement eensgezind optreden om tot effectieve politieke machtsvorming te komen. De samenwerking leidt tot onderlinge afspraken, interne coördinatie en bindende besluiten waaraan alle leden gehouden zijn – zij gaat met andere woorden gepaard met ‘fractiediscipline’. Aan de andere kant kan door deze praktijk de in de grondwet verankerde onafhankelijkheid van de parlementariër, die zich kan beroepen op een zelfstandig kiezersmandaat, in het gedrang komen. In de relatie tussen de parlementariër en de fractie waarvan hij of zij deel uitmaakt, bestaat dus in potentie een zekere spanning. Het is dan ook bepaald niet vreemd dat bij
tijd en wijle Kamerleden onvoldoende ruimte voor hun eigen denkbeelden ervaren en zich (meer of minder vrijwillig) losmaken van hun fractie.