Postural control during reaching in typical and atypical development

Houdingsregulatie verloopt bij jonge kinderen met cerebrale parese anders

De ontwikkeling van houdingsregulatie verloopt bij jonge kinderen met een verhoogd risico op de neuromotorische stoornis cerebrale parese (CP) anders dan bij gezonde kinderen. Dat concludeert Lieke van Balen. In haar promotieonderzoek vergeleek zij reikbewegingen van gezonde kinderen met die van kinderen met een hoger risico op CP – een ontwikkelingsstoornis waarbij de hersenen de spieren niet goed kunnen aansturen. Van Balen constateert dat de frequentie waarin gezonde kinderen richtingspecifieke spieractiviteit in de romp laten zien tijdens reikbewegingen toeneemt tussen 6 en 18 maanden. Dat gold niet voor kinderen met een verhoogd risico op cerebrale parese.

Met ‘houdingsregulatie’ bedoelt Van Balen het sturen van lichaamsdelen ten opzichte van elkaar, en van het lichaam of lichaamsdelen ten opzichte van de omgeving. Zo is het voor een goede oog-handcoördinatie bijvoorbeeld van belang dat ons hoofd niet wiebelt maar stabiel wordt gehouden. Het doel van het onderzoek van Van Balen was het in kaart brengen van de ontwikkeling van houdingsregulatie tijdens de vroege kindertijd. Daarvoor mat zij op meerdere momenten de spieractivatie van houdingsspieren tijdens reikbewegingen van kinderen tussen de 4 en 21 maanden oud. Om ook een afwijkende ontwikkeling in kaart te kunnen brengen, includeerde zij ook kinderen met een verhoogd risico op CP. Reden hiervoor is dat de definitieve diagnose CP vaak pas gesteld wordt op de leeftijd van 2 jaar.

De promovenda concludeert allereerst dat er een sterke variatie bestaat in de manier waarop jonge kinderen hun houding reguleren tijdens reikbewegingen. Over het algemeen geldt wel dat gezonde kinderen tussen de 6 en 18 maanden steeds meer richtingspecifieke spieractiviteit in de romp laten zien tijdens reikbewegingen. Het is volgens Van Balen nog onduidelijk of deze toename samenhangt met zelfstandig leren lopen. Kinderen met een hoger risico op cerebrale parese lieten op de leeftijd van 18 maanden nog geen toename zien van richtingspecifieke houdingsregulatie. Dat kan volgens Van Balen een uiting zijn van een vertraagde houdingsregulatie-ontwikkeling bij deze kinderen.

Lieke van Balen (1982) studeerde Geneeskunde aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zij verrichte haar onderzoek binnen de afdeling Ontwikkelingsneurologie en onderzoeksinstituut BCN-BRAIN van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Het onderzoek werd onder andere gefinancierd door Stichting de Drie Lichten en Stichting Fonds de Gavere. Van Balen is nu als arts-assistent verbonden aan de afdeling Medische Microbiologie van Maastricht UMC+. De titel van haar proefschrift is: “Postural control during reaching in typical and atypical development. Mapping the maze of roads leading to Rome”.

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/46f5cfff-4561-4b0b-b98a-75f1c3a261a4